در این تحقیق به بررسی خواص کششی پارچه های حلقوی پودی اینترلاک، مخصوصا مدول اولیه و ضریب پواسن پرداخته شده است. جهت بررسی این خواص پارچه حلقوی پودی پنبه ای اینترلاک در پنج طول حلقه متفاوت روی ماشین گردباف تولید گردید. سپس مدول اولیه این پارچه ها به صورت تئوری محاسبه گردید. سپس با استفاده از منحنی های نیروـ ازدیاد طول مقادیر تجربی مدول اولیه در این پارچه ها بدست آمده و با مقادیر تئوری مقایسه گردیده اند. بر اساس نتایج حاصل از مقایسات انجام گرفته، اختلاف زیادی بین مقادیر تئوری پیش بینی شده و مقادیر تجربی، مخصوصا در جهت ردیف مشاهده شده اند، که ناکارآمدی مدل مکانیکی و روابط ارایه شده برای پارچه های حلقوی پودی ساده را برای پارچه های حلقوی پودی اینترلاک نشان می دهد. بنابراین مدول اولیه به ساختمان بافت وابسته بوده و ارایه یک مدل مکانیکی جدید جهت پارچه های حلقوی پودی اینترلاک ضروری می باشد. مقادیر ضریب پواسن نیز به روش عملی اندازه گیری شد و روند تغییرات ضریب انقباض جانبی پارچه ها (ضریب پواسن) در زمان های مختلف مطالعه گردید و این نتیجه حاصل شد که، مقدار ضریب انقباض جانبی نسبت به زمان در کلیه نمونه ها در هردو راستای رج و ردیف افزایش می یابد و مقادیر آن برای کلیه نمونه ها در راستای ردیف بیشتر از راستای رج می باشد.

هدف پژوهش حاضر تجزیه و تحلیل رفتار پارچه حلقوی ریب 1×1 تحت کشش تک محوری می باشد. بدین منظور از مدل ارایه شده جهت پیش بینی مدول اولیه پارچه حلقوی پودی ساده جهت پیش بینی مدول اولیه نمونه ها و مقایسه با مقادیر حاصل از تجربیات استفاده شده است. در همین راستا نمونه های از پارچه ریب 1×1 با نخ پلی استر با نمره 100 دنیر 48 فیلامنت در پنج طول حلقه تولید گردید. مقایسه نتایج تجربی و تئوری نشان دهنده اختلافات قابل توجه ای بین این مقادیر است و میزان این اختلافات درجهت ردیف بیش از جهت رج می باشد.در بخش دیگری از این پژوهش مقادیر ضریب پواسون یا ضریب انقباض جانبی پارچه ها را نیز به روش عملی اندازه گیری کرده و روند تغییرات این ضریب در زمان های مختلف مطالعه گردیده است. نتایج حاصل نشان می دهند که، مقدار ضریب انقباض جانبی نسبت به زمان در کلیه نمونه ها در هر دو راستای رج و ردیف افزایش می یابد و مقادیر آن برای کلیه نمونه ها در راستای ردیف بیشتر از راستای رج می باشد.

در این پژوهش الیاف تنه درخت خرما به عنوان تقویت کننده در کامپوزیت با ماتریس اپوکسی به کار گرفته شد. نمونه های کامپوزیتی با استفاده از الیاف برش داده شده به طول های 1، 2 و 3 سانتی متر و با سه سطح از درصد حجمی الیاف با استفاده از روش قالب گیری دستی تولید شدند و تحت آزمون های کشش و خمش سه نقطه ای قرار گرفتند. نتایج نشان داد طول الیاف در محدوده متغیرهای پژوهش اثر معناداری بر خواص کششی و خمشی نداشته است. به طورکلی افزودن الیاف خرما سبب بهبود مقاومت کششی کامپوزیت نسبت به ماتریس خالص نگردید که علت این مسأله می تواند چسبندگی ضعیف الیاف و ماتریس و وجود عیوب ساختاری در نمونه ها باشد. مدول کششی محاسباتی با استفاده از مدل تسای-پاگانو انطباق نسبتاً خوبی با مقادیر تجربی نشان داد. نتایج آزمون خمش بیان می کند که افزودن 5/7 درصد حجمی الیاف خرما سبب بهبود مقاومت خمشی کامپوزیت می گردد اما در درصد حجمی بالاتر (7/10 درصد) این خاصیت افت می نماید که علت آن افزایش بیش ازحد الیاف و درنتیجه نفوذ کمتر رزین در بین آن ها و اتصال و یکپارچگی کمتر کامپوزیت است. همچنین با افزودن الیاف خرما به اپوکسی مدول خمشی کامپوزیت افزایش یافت. این افزایش در نمونه های حاوی 5/7 و 7/10 درصد حجمی الیاف مشاهده شد که بیشترین مقدار آن به میزانGPa 7/3 در نمونه 5/7 درصد حجمی (% 105 افزایش) به دست آمد.

کامپوزیت های لایه ای فلز – الیاف نسل جدیدی از کامپوزیت های هیبریدی هستند که نسبت مقاومت به وزن زیادی دارند. این کامپوزیت ها از لایه های فلز و لایه های ساخته شده از کامپوزیت های الیافی تشکیل شده اند. خواص مکانیکی مناسب که تلفیقی از خواص فلزات و کامپوزیت های الیافی است، باعث شده تا این کامپوزیت ها کاربرد گسترده ای در صنایع، به ویژه صنایع هواپیماسازی پیدا کنند. در این پژوهش، خواص کششی این کامپوزیت های لایه ای مورد بررسی تحلیلی و تجربی قرار گرفته است. روش تحلیلی بر اساس نظریه کلاسیک لایه ها و فرضیات لاوکریشهف و نیز با در نظر گرفتن رفتار کشسان – پلاستیک آلومینیم و رفتار کشسان خطی کامپوزیت الیافی تا پیش از وقوع شکست در برابر بار یکنواخت کششی صفحه ای استوار است. در روش تجربی 6 دسته نمونه با زاویه الیاف متفاوت از هم ساخته شد و مورد آزمایش کشش ساده قرار گرفت. نتایج آزمایش ها مشخص کرده است که استفاده از لایه های کامپوزیتی با زاویه الیاف صفر درجه مقاومت نمونه ها را به طور قابل ملاحظه ای افزایش می دهد و تفاوت زاویه الیاف دو لایه کامپوزیت الیافی باعث تغییر در شیوه شکست لایه ها می شود. مقایسه نتایج حاصل از روش تحلیلی با نتایج تجربی توافق مناسبی را نشان می دهد.

در این پژوهش، به منظور بررسی امکان استفاده از درصد بالای الیاف لیگنوسلولزی در ساخت چندسازه های الیاف طبیعی - پلاستیک، باگاس با نسبت های متفاوت 40، 55 و 70 درصد با پلی پروپیلن مخلوط شد. همچنین برای سازگاری پلی پروپیلن با باگاس از سازگارکننده مالئیک انیدرید پلی پروپیلن به مقدار صفر، 4 و 6 درصد وزنی پلی پروپیلن استفاده شد. سپس خواص مکانیکی کششی توسط دستگاه اینسترون مدل 6025 اندازه گیری شد. نتایج نشان داد افزایش الیاف سبب بهبود مدول الاستیک کششی و کاهش تنش، کرنش و کارحد تناسب کششی شده است. همچنین افزایش سازگارکننده، تنش و مدول الاستیک کششی را افزایش و کار حد تناسب و کرنش را کاهش داد.

اهمیت درک خواص پارچه های سه بعدی اسپیسر، با توجه به کاربردهای بی شمار آن ها در صنایع مختلف، دلیلی بر توسعه روش های سریع و دقیق تعیین خواص است. پارچه های اسپیسر در کاربردهای متعدد، تحت تأثیر نیرو قرار دارند؛ بنابراین شناخت رفتار و تغییر خواص آن ها در مواجه با نیرو دارای اهمیت است. هدف از مقاله حاضر، بررسی تغییر شکل پارچه اسپیسر و تعیین جابجایی های محلی در پارچه، تحت نیروی کششی است. ازاین رو، از روش همبستگی تصاویر دیجیتال که یک روش مرسوم در تعیین جابه جایی ها و تغییر شکل یک سازه تحت بارگذاری خارجی است، استفاده شد. رفتار تغییر شکل ساختار پارچه اسپیسر با طرح واحد لوزی در دو جهت رج و ردیف، با استفاده از روش تجربی و در روش تئوری با استفاده از پردازش ویدئو و روش همبستگی تصاویر دیجیتال بررسی شد. با استفاده از پردازش ویدئو، تغییر شکل واحد در پارچه، توزیع جابجایی های محلی و میزان کرنش طولی و عرضی پارچه، تعیین و با روش تجربی مقایسه گردید. مقایسه نتایج حاصل از پردازش با نتایج تجربی نشان داد که روش پردازش ویدئو قادر به محاسبه جابه جایی محلی در تمام قسمت های پارچه و پیش بینی میزان کرنش طولی و عرضی در کشش های مختلف با خطای کمتر از 10% است.

در مقاله حاضر، تاثیر میزان آلومینیم و عملیات حرارتی آستمپر بر ساختار، خواص کششی و سختی چدن خاکستری بررسی شده است. به این منظور، سه آلیاژ حاوی 1، 2 و 4 درصد وزنی آلومینیم تهیه شد. بر روی نمونه های کشش تهیه شده از این آلیاژها عملیات حرارتی آستمپر به اجرا درآمد؛ بدین ترتیب که این نمونه ها در دو دمای 850oC و 900oC به مدت 120 دقیقه آستنیته شده و در دمای آستمپر 275oC، به مدت زمان 1، 30، 60 و 120 دقیقه آستمپر شدند.نتایج آزمایش ها نشان می دهد که افزایش دمای آستنیته از 850oC به 900oC در آلیاژهای حاوی 1 و 2 درصد وزنی آلومینیم باعث کاهش استحکام و میزان ازدیاد طول می شود در حالی که در نمونه های بدون آلومینیم و حاوی 4 درصد وزنی آلومینیم با افزایش دمای آستنیته میزان استحکام و ازدیاد طول افزایش می یابد. در آلیاژهای حاوی 1 و 2 درصد وزنی آلومینیم بالاترین میزان استحکام و ازدیاد طول پس از 30 دقیقه آستمپر و در آلیاژهای بدون آلومینیم و حاوی 4 درصد وزنی آلومینیم بالاترین میزان استحکام و ازدیاد طول پس از 60 دقیقه آستمپر به دست می آید.

فولاد API 5CT T95 محدوده وسیعی از کاربرد را در صنایع نفت دارد. ساخت تجهیزاتی که قبلا در شرکت های فولادسازی خارجی انجام می گرفت، اخیرا در شرکت های فولادسازی داخل کشور شروع شده است و با توجه به کاربرد بسیار حساس و بحرانی این فولاد، مطالعه و تحقیق در زمینه موضوع مورد بحث از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. این فولاد پس از ذوب، شمش ریزی و شکل دهی جهت حصول خواص مکانیکی عالی تحت عملیات حرارتی سخت کاری و بازپخت قرار می گیرد. رسم نمودار بازپخت فولاد مذکور (تاثیر دمای بازپخت بر سختی، استحکام کششی، استحکام تسلیم، درصد ازدیاد طول نسبی ودرصد کاهش سطح مقطع نسبی) که در منابع مختلف موجود نیست، هدف این تحقیق است. بدین منظور تعدادی نمونه کشش از جنس فولاد فوق الذکر تهیه گردید. تمام نمونه ها در دمای 890 درجه سانتی گراد آستنیته و پس از کوئنچ در آب، هر نمونه در یک دمای ثابت (شامل 570، 600، 620، 635، 650، 660، 670، 680 و 700 درجه سانتی گراد) بازپخت شد. آنگاه نمونه های مذکور تحت تست کشش قرار گرفتند و سختی آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج منجر به رسم نمودار تمپر فولاد که راهنمای اصلی عملیات حرارتی است، گردید.

در این پژوهش تاثیر سیکل های مختلف عملیات حرارتی بر خواص مکانیکی و سایشی کامپوزیت Fe-6Vol. % TiC بررسی شده است. نمونه ها با استفاده از یک کوره القایی مجهز به دستگاه سانتریفوژ به روش در جا تهیه شده اند. سیکل های حرارتی اعمال شده عبارت بودند از کروی کردن، سردایش در آب و سردایش در آب و برگشت. سختی، خواص کششی و سایشی این سه نمونه به همراه نمونه ریختگی مورد بررسی قرار گرفت. بررسی های ریزساختاری با استفاده از میکروسکوپ های نوری و الکترونی روبشی انجام گردید. نتایج نشان دادند که نمونه های سردایش شده دارای سختی، استحکام و مقاومت سایشی بیشتر و نمونه های تابکاری شده دارای انعطاف پذیری بالاتر هستند، اگرچه نسبت سایش در نمونه های ریختگی در مقایسه با سایر نمونه ها بالاتر بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.